Het kwetsbare kind is een van de meest belangrijke onderdelen in een werkelijk complete relatie: het kind is namelijk de bron van onze diepste intimiteit. Het kwetsbare kind is de poort naar de ziel. Als je kind niet tot je beschikking staat is het maken van contact met de ziel van een ander mens erg moeilijk.
Er zijn vele momenten in een relatie waarop het kwetsbare kind zich terugtrekt. Dat is normaal. Als er bindingspatronen ontwikkelen zoekt het kind meestal dekking, er ontstaat een gevoel van leegte en verlies( zie Hal en Sidra Stone: Thuiskomen in jezelf). Het terugvinden van het contact met ons kwetsbare kind en de terugkeer van dat kind in de relatie is altijd tijd voor vreugde.
Onbewust leven we vanuit de beelden die we als kind zijnde gevormd hebben. Deze beelden zijn gebaseerd op onze innerlijke pijn en gemis van liefde.
Dit zien we o.a. terug in onze relaties met partners, vrienden en familie. Vanuit het kind gezien is de oplossing voor alle pijn het terugvinden van de ander en op die manier gelukkig te voelen. Het hebben van een relatie is daarbij een voorwaarde. Dit kind stapt dan ook de relatie in. Het voelt zich geliefd als het gezien wordt door de ( toekomstige) partner. Het ziet in die ander zijn redding. Als je momenten van verliefdheid kent dan weet je hoe sterk het verlangen en de gerichtheid op de ander is. Het verlangen om samen te zijn, te delen etc. kent dan geen grenzen. Daar is niets mis mee. De meeste van ons maken dat wel mee in ons leven. Ook hebben we ervaren dat dit niet eeuwigdurend is. Als onze partner niet meer voldoet aan ons ideaalbeeld en niet zo perfect blijkt te zijn valt het plaatje in duigen. Gevoelens van pijn, teleurstelling, in de steek gelaten voelen, zijn het gevolg. Zolang we die ander verantwoordelijk stellen voor onze pijn zal deze binding in stand blijven. We kiezen er dan voor om steeds opnieuw te proberen om onze partner zover te krijgen dat hij weer aan ons ideaalbeeld voldoet. Het kind zal deze pogingen niet opgeven zolang de volwassene niet in staat is om helderheid te krijgen over deze situatie.
Dit kind leeft in nodig hebben, kan niet zonder de ander, is afhankelijk. Het leeft nog in de situatie van vroeger. Heeft de pijn van het gemis en zoekt de moede/vader die het is kwijtgeraakt.
Laten we het eens bekijken vanuit een volwassen perspectief en dit kind volgen. Het kind wat de relatie aangaat leeft in de overtuiging dat die ander zijn geluk is. Het heeft herinneringen aan momenten waarop het fijn was samen. Momenten waar het zich heerlijk voelde. Dit kind verlangt daar weer naar terug. Momenten van samen van eenzijn. Dit beeld wordt meestal gekoesterd door de volwassene en gevoed. Het kind kan niet zonder de bevestiging van de ander. Leeft in afhankelijkheid. Daar is niks mis mee, zolang je dat kunt opmerken.
Als je deze illusie werkelijk tot je laat doordringen en daarvan loskomt, kom je bij de werkelijke paniek. De paniek van een heel jong kind ( paniek van het kwijt van de moeder). Angst voor verlating. De angst om alleen te zijn.
Zuiver geestelijk gezien gaat het er om dat je groeit naar zelfstandigheid. Dat het kind mag zijn in de angst en het verlangen en dat je geniet van de momenten van samen zijn en eenheid.
Op het moment dat de ander niet meer jouw verlangen vervuld en je de pijn en angst gaat voelen, dan is het belangrijk dit op te merken en er vanuit de liefdevolle volwassene* aandacht en liefde aan te geven. Zo kun je het kind helpen om de pijn te verwerken en groei je steeds meer naar je eigen zelfstandigheid. De bron in jou waar je al vervuld bent. Dit geeft ruimte en ook vreugde.
Als je geen zuiver beeld hebt van relaties ( wat is gebaseerd op kinderbeelden) ga dan eerst terug naar het alleen met jezelf zijn. Stel je voor dat je alleen bent/woont zonder die ander.
Dit kan je helpen om contact te leren maken met je eigen individuele stroom. En dat is nodig om contact te maken met je wezen, je ziel en het doel waarmee je hier op aarde bent. Het is ook nodig om je opnieuw te leren verbinden met de ander maar dan vanuit liefde en contact met jezelf.
Wees mild naar jezelf en veroordeel jezelf en je kind niet. Het kost tijd om de pijn en angst te verwerken.
Zie verder:* ( liefdevolle volwassene) Eenzaamheid hoeft niet (Erika J. Chopich/ Margaret Paul).
